Omdat missen niet blijft doorschemeren, opduiken, aanwaaien ontstond dit troostdrieluikje. Je kan het geven natuurlijk. Ook lang na het afscheid. Maar je kan het ook houden. Als zachte troost op een herinneringsplekje bijvoorbeeld.
Een drieluikje om nu en dan bij stil te staan. Met woorden die blijven, die niet overgaan. Net zoals wie we missen.
Bij de kaart hoort een kalkpapieren omslag. Zo schemeren ook de woorden zachtjes door.