Midden in de nacht in de kamer: een klein meisje dat niet meer slapen kan. Zegt ze. Of ze wel hard genoeg geprobeerd heeft. Ja, maar het lukt niet. Ik voel de kille vloer onder haar blote voetjes. Met een onhelder hoofd wik en weeg ik, even, maar hel snel over naar de luie kant. Kom maar. Klautert ze over me heen.
Ik geef haar een plekje in mijn slaap. Midden in het grote bed. De nacht begint. Opnieuw. Of stopt het hier? Ze eist mijn kussen op. Ik haal het hare. Verleg haar hoofd van mijn buik weer in de lijn van haar lijf. Haal haar slapende hand van mijn hals. Als troost: een knuffel tegen mijn neus. Uur na uur rol ik verder naar de rand van mijn dromen.
Geruisloos en onzichtbaar wisselden de woorden groot en klein van invulling vannacht. Of hoe het grote bed te klein werd. En het kleine meisje groot.
